Dekalog autora prac pisemnych
Opis bibliograficzny zalecany przez polonistki i nauczycieli sztuk wszelakich.
DEKALOG
1. Praca pisemna z dowolnego przedmiotu jest materialnym obrazem przemyśleń autora zawierającym omówienie jej tematu w oparciu o zebrane materiały i ich własną analizę. Każda praca winna zawierać tytuł, wprowadzenie w omawiane zagadnienie, rozważania szczegółowe oraz podsumowanie.
DEKALOG
2. Każda praca pisana jest dla CZYTELNIKA, dlatego należy zrobić wszystko, żeby ułatwić mu zrozumienie myśli autora.
3. Praca jest tym cenniejsza, im więcej wysiłku włożył autor w jej napisanie. Nie oznacza to, że należy w niej umieszczać wyłącznie własne przemyślenia, nie odnosząc się do innych autorów. Praca będzie bardziej wartościowa, jeżeli autor pracy wykaże się szerszą znajomością tematu i poświęconych mu materiałów, do których się odniesie i z którymi będzie potrafił dyskutować.
4. Lepiej napisać skromniejszą pracę, ale własnym wysiłkiem, niż obszerną, w której myśl autora zostanie pogrzebana pod stosem cytatów innych autorów. Obszerność pracy zależy od tematu, to on wyznacza jej zakres. Jeżeli potrafimy ustosunkować się doń wyczerpująco w niewielu zdaniach, to tak należy uczynić. W pracy najważniejsza jest myśl, jaką się prezentuje, a ta, im celnej i oszczędniej wyrażona, tym łatwiej będzie zrozumiana przez czytelnika, dla którego pracę piszemy.
5. Praca pisemna rozpoczyna się TYTUŁEM, który wyznacza jej TEMATYKĘ, od której nie należy odchodzić, żeby niepotrzebnie nie zwiększać objętości pracy. Nad tytułem piszemy imię i nazwisko autora. Pamiętać należy, aby parca była estetyczna, zawierała marginesy z czterech stron kartki, przy czym któryś z bocznych powinien mieć nie mniej niż 2 cm.
6. Praca kończy się PODPISEM AUTORA, który stanowi gwarancję jej autentyczności, tzn. że praca nie jest PLAGIATEM (kradzieżą całości bądź większych fragmentów pracy innego autora bez podania źródła), co dyskwalifikuje jej autora moralnie i uniemożliwia przyjęcie pracy przez nauczyciela. Wskazane jest napisać datę zakończenia pracy.
7. Do pracy należy załączyć BIBLIOGRAFIĘ, tzn. wykaz tekstów, z których korzystał autor przy jej sporządzaniu. Bibliografię należy ułożyć w porządku alfabetycznym nazwisk autorów.
8. Jeżeli w bibliografii podaje się pozycję książkową, wówczas wygląda ona następująco:
imię lub inicjał imienia + nazwisko, tytuł (zapisany kursywą, tzn. pismem pochyłym), miejsce wydania + rok wydania.
np.: R. Legutko, Złośliwe demony, Kraków 1999.
Jeżeli odnosimy się do autora obcojęzycznego i czytaliśmy jego tekst w tłumaczeniu, wówczas uzupełniamy powyższy wzór o autora przekładu, np.:
L. Wittgenstein, Uwagi o kolorach, tł. R. Reszke, Warszawa 1998.
Jeżeli odnosimy się nie do książki, lecz artykułu drukowanego w gazecie lub piśmie, zapis bibliograficzny wygląda tak:
imię lub inicjał imienia + nazwisko, tytuł, nazwa pisma w cudzysłowie + numer + rok wydania podany w nawiasie.
np.: A. Stankiewicz, Prawda według Leppera, „Rzeczpospolita” 34 (2005).
Jeżeli naszym źródłem jest materiał pochodzący ze strony internetowej, wówczas odnosimy się doń następująco:
imię lub inicjał imienia + nazwisko (o ile autor jest podany), pełny adres strony internetowej
np.: J. Ratzinger, http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TD/bog_i_swiat02.html
lub
http://www.wiw.pl/filozofia/historia/starozytnosc_046.asp
9. Jeżeli odwołujemy się do jakiegoś tekstu w toku pracy, możemy zasygnalizować to przypisem, w którym możemy umieścić jego tytuł lub własne uwagi uzupełniające.
10. Tak samo postępujemy, jeśli w pracy cytujemy jakiegoś autora (cytat zawsze umieszczamy w cudzysłowie). Wówczas przypis wygląda podobnie jak zapis bibliograficzny, z tą różnicą, że dodajemy jeszcze numer strony, z której pochodzi:
... jak pisał Wittgenstein: „Dlaczego nie ma brązowego światła, ani szarego? Czy nie ma też białego światła? Ciało świecące może się jawić jako białe; ale nie jako brązowe, ani jako szare.” [1]...
opracował: Artur Rodziewicz